43.به وقت اشتیاق آبی ها

من از تو زن را آموختم

تا شب را تاریکی خطاب کنم 

روز را روشنایی و تو را دعای عهد عجیب !

تو کیستی که مرا از جنس ابر و سلوک علف آفریده ای!

صبح نخستین روز فروردین 

جهان

در حصار باغی از نیلوفر بود،

گهواره گندم و تملک ،

و تو تصرف بی پایان در هم شدن

به وقت اشتیاق آبی ها .

و من تو را دوست می دارم.

رد پای برف تا بلوغ کامل گل سرخ / سید علی صالحی / نشر نگاه

 به کی بگم ؟ به کی می تونم بگم که همیشه هستی حتی اگر بزرگ ترین فلاسفه ی جهان و شیمی و زیست و فیزیک انکارت کنند ، باز هم هستی . نامت هر چه باشه ،  خوشحالم که هستی .

مهم نیست بهشت و جهنم نداری و شعور لامکان  و بدون زمان تمام هستی هستی . اگر من شال گردن باشم ، تو تار و پودی . اگر من گل آفتابگردانم تو آفتابی و خاک و هوا و ابر و باد همگی دیگری ِ تو اند .

اگر من خاکم ، تو اون حیاتی هستی که می دوه در شعور گیاه .  اگر من کهکشان باشم ، تو تمام ستاره های من همزمانی !

من هر چیزی که باشم ، بی تو کمتر از پیاله ای ام که گوشه ای افتاده ام . بی تو ای تمام هستی ! ای فراتر از کلمه و فراتر از سکوت .

کاملی  و من ناقصم و عاشق نقصم هستم . اینجوری همیشه چیزی هست برای حرف زدن با تو . برای اینکه بهم خودت رو نشون بدی .

با من همیشه بمون . همیشه خودت رو بهم نشون بده . اگر خوشبخت بتونم باشم ، تو خود خوشبختی هستی که یک روز در من حلول می کنی و یا قطره قطره در جانم جاری میشی .

هر چی که هستی . هر نامی که داری ...

فقط بمون با من .