عشق ابداع روزهای بد است . گفته بودم ؟ عشق سال های وبا ، عشق سال های جنگ ، عشق سال های ناتوانی و ناکامی . من هم هیچ وقت در روزهای خوبم عاشق نشده ام . وقتی کبکم خروس می خوانده عاشق نشدم ، هر وقت دلم شاد بوده ، آرام بوده ام و لبریز ، عاشق نبوده ام . عشق خاطره ی روزهای تلخی برایم بوده است که هیچ پناهگاهی نداشته ام به جز عشق . عشق میشد هذا البلد الامین کوچک من .

حالا که خالی ام و شب ها کلاغ های خیالی در سرم قار قار می کنند و من از صدای دردناکشان در خواب می گریم و حالا که دیگر هیچ چیز مرا خوشحال نمی کند و هیچ چیز مرا سر ذوق نمی آورد و هیچ رنگی را - حتی رنگ هایی که آقای سرمه ای می پوشید و روحم را رنگ می کرد - را نمی شناسم ، خالی ام و فکر می کنم بلد الامین روزهای خالی چیست ؟ 

حالا چه ؟ درست همین جا که من ایستاده ام . نه چیزی خوب است و نه بد . فقط خالی است . خالی . 

نباید کسی بفهمد 

دل و دست این خسته ی خراب

از خواب زندگی می لرزد 

باید تظاهر کنم حالم خوب است 

راحت ام ،راضی ام ، رها . ( سید علی صالحی )

خدایا متشکرم که زندگی ام را به من بخشیدی . من آماده ی مردنم !

هشت آپریل برایش روز مهمی است . همه چیز بسته به یک التهاب است ، التهابی که نمی توان نامش را التهاب ساده گذاشت ، باید کبدش ملتهب شود ، باید واکنش بدهد به سلول های مزاحم سرطانی . اگر ملتهب شد ، جراحی آغاز خواهد شد . جراحی یعنی به درمان نزدیک شدن ، یعنی دوباره نقد داشتن تمام لحظه هایی که برایش اکنون نسیه اند . اگر ملتهب نشود ، جراحی انجام نخواهد شد ، سرطان کبد حتمی میشود و حقیقتاً باید گفت با کبد درگیر با سلول های سرطانی ، لحظه ها اندک میشوند . راستش را بخواهید من دلم میخواست خدا بودم و یا دست کم نویسنده و رکسان شخصیت اصلی داستانم . رکسان را می بردم به رویای چیزی که می خواهد ، میبردمش می نشاندمش درست همان جایی که سالها آرزویش را داشته بعد با مرگش رو به رویش میکردم ، کسی که با مرگش رو به رو شود ، زندگی را جور دیگری میبیند ، می بردمش درست تا لحظه ی احتمال متاستاز به کبد ، درست در همین لحظه ای که هست اما بعدش همه چیز را با یک تب ناشی از التهاب تمام میکردم . 

چون می دانم برای آنکه زندگی اش را ، اطرافیانش ، نقشش در دنیا را بیشتر دوست داشته باشد ، کاملاً آماده است و زندگی اش را میگذاشتم توی دستانش .

اما من خدا نیستم ، رکسان هم شخصیت اصلی داستان من نیست ، پس برایش انرژی مثبت بفرستید . خواهش می کنم . عاجزانه خواهش می کنم . 

پینوشت :اینجا از رکسان پیشتر نوشته ام .

فیلمی زیبا ،تاثیرگذار و عمیق . فیلمی مناسب اولین روزهای بیست سالگی ام و فهمیدن اینکه من هرگز نمیخواهم چیزی را فراموش کنم . آماده ام در گذر زمان غبار شود ، بی وزن بشود، دردش یا شادی اش کم بشود اما منبع الهامش برای من هرگز نباید از بین برود. بی الهامات و تاثراتمان حقیقتاً تمام زندگی مان را نمیتوانیم بزییم.